Actrice Georgina Verbaan (35) is columnist voor nrc.next, op tv te zien en straks in de film Mannenharten. Wat drijft haar? ‘Ik ben dit maar gaan doen, ik kan niks anders.’

Schrijven voor Jij & je kinderen of voor nrc.next?

‘Het is leuk om voor Jij & je kinderen te schrijven, maar je bent daar natuurlijk wat beperkter in je onderwerpkeuze dan bij nrc.next. Ik heb nu vier columns voor de next geschreven en die zijn allemaal heel verschillend. Laatst had ik tijdens een persdag het ene na het andere interview. Toen dacht ik: laat ik daar maar iets mee doen. Het is nog een beetje zoeken naar een eigen toon.’

‘Die columns zijn soms wel pittig. Ik ben ook met een heleboel andere dingen bezig en ik heb een dochtertje. Soms heb ik een uur over en heb ik er meteen een op papier, maar meestal schrijf ik ze ’s avonds. En dan wordt het heel laat.’

Acteren omdat het leuk is of om geld te verdienen?

‘Beide. Ik vond acteren altijd al interessant. Mijn opa was amateurtoneelspeler en dat leek mij ook wel wat. Maar dat is niet de reden dat ik met toneel ben begonnen. Als kind was ik depressief en een beetje allenig. Bij het RIAGG (instelling voor geestelijke gezondheidszorg, red.) zeiden ze dat ik iets sociaals moest gaan doen. Een teamsport, zoiets. Ik protesteerde, ik wilde niet op korfbal, ik houd niet van ballen. IJshockey en rugby leken me wel wat, maar dat vond mijn omgeving weer geen goed idee. Tenslotte koos ik voor een musicalgroepje. Ook iets met mensen. Daar mocht ik alleen in het ensemble meezingen. Ik was elke keer jaloers op de hoofdrolspeler. Ik ben gestopt, overgestapt naar jeugdtheaterschool Rabarber in Den Haag en vanaf daar naar GTST.’

‘De mavo heb ik afgeraffeld. Ik heb mijn diploma wel gehaald… Wacht, heb ik dat trouwens wel? Ik zou niet weten waar het is. Tijdens een vervolgkeuze uur moest ik, heel deprimerend, gaan vertellen wat ik wilde worden later. Actrice, zei ik. Dan mocht ik wel eens beter mijn best gaan doen, want voor de toneelschool had je havo nodig. Ja ja, dacht ik – watch me go. Ik had zo hoog van de toren geblazen en uiteindelijk werkte ik bij La Place en kwamen mijn oude klasgenoten na schooltijd langs om hun tassen neer te gooien, cola te drinken en te vragen hoe het met mijn acteercarrière ging. Ik heb zoveel baantjes gehad, niet normaal. Ondertussen deed ik auditie voor Goudkust, voor Onderweg Naar Morgen – ik werd het altijd net niet. Net toen ik dacht ‘laat maar’ kreeg ik toch nog een rol in GTST. Ik was dolblij. Dat was mijn grootste wens.’

‘Ik ben op mijn 15de begonnen met acteren, ik kan eigenlijk niks anders. Ja jezus, ik ben dit maar gewoon gaan doen. Ik was al zo jong op mezelf en moest wel werken om mijn broek op te houden. Daar had ik verder nooit over nagedacht, ik bleef maar gaan. Tot een jaar geleden. Toen dacht ik: is dit het nou? Zal ik staatsexamen doen, mijn vwo-diploma halen en gaan studeren? Ik was het acteren toen een beetje zat. Maar ik ben doorgegaan en nu vind ik het weer leuk.’

Toekomst uitstippelen of met de dag leven?

‘Met de dag. Zoals ik al zei: ik laat alles op me afkomen. Ik plan niks en probeer nergens naartoe te werken. Of wacht, stiekem trouwens toch wel. Ik wilde graag schrijven en dat is gelukt. Maar ik was niet actief bezig het te bewerkstelligen.’

‘Als ik een doel heb streef ik dat niet heel actief na. Ik mocht toch auditie doen op de toneelschool, mijn ervaring compenseerde mijn mavo-diplomaatje. Maar ik heb het niet gedaan. Als ik daar word afgewezen is mijn droom kapot, dacht ik. Ik durf eigenlijk heel weinig. Ik kan niet netwerken, ik vind het eng om met mensen te praten. Ik vind jou ook een beetje eng. Tenminste, ik vind jóú niet eng, maar wat ik nu zeg staat straks op print en dan kan iedereen het lezen. Komt wat ik bedoel wel goed uit de verf?’

Sexy eilandbewoonster (Verliefd op Ibiza) of koelbloedige moordenares (Van God Los?)

‘Ik heb de voorkeur voor donkere personages. Mijn rol in Van God Los, waarin ik een vrouw speelde die de minnares van haar man vermoordt, was erg fijn. Het was geen alledaagse rol, je doodt iemand. Ik word nog weinig voor echt dramatische rollen gevraagd. Waar dat door komt? Geen idee. Ik dacht, misschien gaat het balletje na Van God los wel rollen. Daar was echt niks grappigs aan.’

‘Ik probeer altijd naar de humor op zoek te gaan. Ook als een scène heel naar is. Moest mijn personage Tilly (Van God los) iemand intimideren en onder druk een afscheidsbrief laten schrijven, dan vond ik het leuk om er zelf nog iets kleins bij te verzinnen. ‘Netjes schrijven!’ Dat je tijdens het spelen denkt: ah, dat kan ik er nog even infietsen.’

‘Een lichtvoetiger rol neem ik net zo serieus. Ik heb er heel veel plezier in gehad om Stella in Verliefd op Ibiza te spelen. Ik vind het leuk dat haar personage ook een onaardige kant heeft. Er moet ergens een beetje pijn zitten, anders is het niet interessant.’

‘Het is wel moeilijk hoor, komedie. Drama is makkelijker om te spelen. Bij komedie kan je heel erg op je bek gaan. Je voelt natuurlijk wel aan wanneer iets grappig is, maar het is niet de bedoeling dat het publiek kan zien dat je weet dat het leuk is.’

Podium of filmset?

‘Filmset. Het komende jaar ga ik zeker geen toneel doen. Mijn dochter gaat in oktober volgend jaar voor het eerst naar school en dan wil ik ’s avonds gewoon thuis zijn. Na een voorstelling kan ik nooit slapen. Toen ik in De Ingebeelde zieke speelde kwam ik elke avond pas om een uur of één thuis. Vervolgens lag ik tot acht uur ’s ochtends wakker, stijf van de adrenaline.’

‘Als ik dan eenmaal weer in het theater sta denk ik: o ja, dit is ook wel de bedoeling van het vak. Wat het zo anders maakt? Een uitgekauwd antwoord, maar: dat publiek zit daar. Je voelt de spanning. Als het op het podium misgaat, moet je dat beest met z’n allen weer uit de sloot trekken.’

‘De spanningsboog is ook veel langer. Op een filmset sta je veel te wachten. Daar moet je leren jezelf aan en uit te zetten. De meeste acteurs doen toneel én film, die zijn daaraan gewend. Maar af en toe zie ik er ook een die maar door en door wil. Die nog moet leren zijn energie te doseren.’

Gesloten of flapuit?

‘Gesloten. Laatst zei een regisseur nog tegen me dat ik zo gereserveerd was. Zo ben ik gewoon. Als ik een goede dag heb kan ik me goed sociaal wenselijk presenteren in een groep, maar ik heb vaak het gevoel dat het me niet lukt. Daarom vind ik interviews ook zo gek. Als ik me ertoe zet vertel ik wel dingen. Achteraf heb ik vaak spijt en denk ik dat het te veel is geweest. Als ik tussen collega’s zit, zal ik niet zo snel uit mezelf een verhaal vertellen.’

‘Als mensen eenmaal een vastomlijnd beeld van je gecreëerd hebben, het beeld van een flapuit voor zich hebben, houden ze zich daar graag aan vast. Ik heb het gevoel dat er steeds opnieuw dingen worden uitgelicht die dat beeld bevestigen. In interviews wordt er altijd naar vroeger gevraagd, naar de postfobie die ik jaren had, dat soort dingen (Verbaan durfde jarenlang haar post niet open te maken, red.). Zodat de mensen niet in paniek raken en kunnen zeggen: oh, kijk, ze is nog steeds zoals we dachten dat ze was.’

CV Georgina Verbaan

1979                      Geboren in Den Haag

1997-2000           Goede Tijden, Slechte Tijden

2001-2005           COSTA! (Film en tv-serie)

2006-2013           ’t Schaep met de 5 Pooten (KRO)

2009                      Floor Faber (NET 5)

2011                      Van God los, aflevering: Spookbeeld (BNN)

2011                      Column in Jij & je kinderen

2011                      De ingebeelde zieke (toneel)

2012                      De Marathon (film)

2013                      Gouden Kalf voor beste vrouwelijke bijrol (De Marathon)

2013                      Column in zaterdagbijlage nrc.next

2013                      Verliefd op Ibiza (SBS6)

2013                      Mannenharten (film)

Georgina Verbaan woont in Amsterdam en heeft een dochtertje.

Dit artikel is verschenen in de Volkskrant (vrijdag 8 november 2013).